Hiçkimsenin olmadığı akşamlarda bırakmıştık cümleler kurmayı…
Bir fincan kahvenin kokusunda duymuştuk insan olmayı.
Her gün ötelercesine acıları, yaşar gibi
Nefes almayı unutmuştuk .
Ve yine sadece nefes alıyordu bedendeki ruh, nefes alırken yaşamanın yerine.
İlk yorum yapan siz olun